جلال الدین محمد مولوی در دیوان شمس تبریزی در وصف امام علی علیه السلام چنین سروده است
تــا صــورت پـیوند جهان بود، علی بود تا نقش زمین بود و زمان بود، علی بود
شاهی که ولی بود و وصی بود، علی بود سلطان سخا و کـرم و جود عـــلی بود
آن شــیر دلاور کــه ز بــهر طــمع نفس در خوان جهان پنجه نیالود، عــلی بود
آن کاشف قرآن که خدا در همه قرآن کردش صفت عصمت و بستود، علی بود
آن عارف سجاد که خاک درش از قدر از کنگره عرش بر افزود، علی بود
آن شاه سرافراز که اندر ره اسلام تا کار نشد راست، نیاسود، علی بود
آن قلعه گشایی که در قلعه خیبر برکند به یک حمله و بگشود، علی بود
چندان که در آفاق نظر کردم و دیدم از روی یقین در همه موجود، علی بود
این کفر نباشد، سخن کفر نه این است تا هست علی باشد و تا بود، علی بود